‘Elck syn waerom’ staat op mijn muismat. Van taal verwacht je dat ze veroudert, dat woorden en lettercombinaties in onbruik raken, dat je op den duur niet meer begrijpt wat er staat, hoewel je aanvoelt dat je er je voordeel mee zou kunnen doen. Maar dat op een dag een ding verdwijnt, en dat je dan met een woord blijft zitten, verwijzend naar een lege plek op tafel waar eerst dat ding lag, dat is toch een raadsel. Muismat. Muismat. Muismat. Nam muis de maat. Muis? Teruggegeven aan de natuur.