Vandaag, op de laatste dag voor de première in Antwerpen, werkt Ann aan spacing. Ze wil de volle breedte van het toneel benutten, de volle diepte, de ruimte zo ver mogelijk open trekken. Dansers moeten langere diagonalen afleggen dan voorheen, verder vooraan op het podium uitkomen, meer naar links, meer naar rechts. Dit betekent dat ze extra meters moeten afleggen, terwijl ze hetzelfde moeten doen: de betreffende beweging uitvoeren en op het eindpunt een transitie voor elkaar krijgen. Ann schept er behagen in de dansers zo ver mogelijk te krijgen.
Op deze laatste montagedag wordt ook gewerkt aan technische overgangen. Cues en cuts voor geluid en licht worden bepaald. Frank en Bernie moeten weten wanneer ze op een knop moet drukken (‘afdrukken’) om muziek te stoppen of te starten, microfoons aan of uit te zetten, licht uit te faden. Een cue van Ann kan bestaan uit ‘bij de tweede keer staan’ of ‘als ik vertrek’, waarop Franks droge commentaar luidt, ‘ah, een variabele cue’. Nog steeds is niks definitief. The Red Piece is veranderlijk, vormt zich door voortdurend strakker en strakker trekken. ‘Volg ons maar even niet,’ zegt Ann tegen Frank en Bernie, ‘wij gaan terug naar ons eigen hoofd.’