Van haar hoor ik over Mont Saint-Michel, je kan er ook op slapen, het verdwijnt onder eb en vloed. Wie ze is? Iemand die zich net als ik zoet eet aan dezelfde traktaties. Mensen zijn voortdurend jarig. Mensen hebben voortdurend babies. Op omgekeerde voedertijden, aangekondigd via mail, lopen we van bureau naar bureau. Vandaag liggen schattige rechthoekige roze minitompoucejes op roodwitgeblokte ultradunne papieren servetjes. Ze schroempt ze weg alsof ze weer zwanger is. Maar ze waren ook heel klein. Dit kost veel energie. Dit is hoogsuikerig. Ze eet het liefst chocopasta uit de pot met een lange vinger en extra suiker, vertelt een collega, gevangen in dezelfde biotoop. Ik ben een stokstaartje dat aan het einde van de dag verschrikt wegschiet in een hol om met bonzend hart te overdenken wat ik vandaag zag en hoorde. Ze is een vrouw naar een feeders hart.