Het volgende moment is belangrijk, zo werkt leven, moment volgt op moment.
In het hier en nu leven is leven ontkennen, denk ik.
Hoop werkt zo niet.
Geloof werkt zo niet.
Het brein en lijf zeker niet.
Het herinnert en hunkert.
Liefde misschien.
Als ik dat denk, als ik dat meen – als ik meen te weten dat iets essentieels, iets menselijks, ontbreekt aan hier en nu, moet ik het volgende moment dan zien te halen of doen?
‘Je moet het niet zo groot maken,’ zegt ze.
‘Je moet ons niet naar jouw metawolk trekken,’ zegt ze, armen in de lucht, hangend aan leegte.
‘Ik kom wel met een zeis naar je huis.’
Ik moet heel veel niet en mag vier uur lezen in bed als ik morgen één telefoontje pleeg.
Sequencing – het opdelen van een grote taak in kleine taken.
Shaping – het belonen en bekrachtigen van gewenst gedrag.
Ik zit tegenover Skinner en Skinner die freestylend aan het experimenteren zijn terwijl ik dacht gezellig met twee collega’s na werk een biertje te drinken.
Misschien luidt het verhaal als volgt: het werkt niet als je voortdurend op je hoede moet zijn.