Iets kan ontstaan uit liefde en uit verkrachting.
Een belangrijke inspiratiebron voor wat ik wil maken is Mirrors, Stories of almost everyone en Kroniek van het vuur van Eduardo Galeano.
‘Ik wilde geen objectief boek schrijven. Ik zou het ook niet kunnen. Mijn versie van de geschiedenis is verre van neutraal. Niet in staat tot afstand kies ik partij: ik beken het en het berouwt mij niet. Maar ieder fragment van dit rijk geschakeerde mozaïek berust op een hechte basis van documenten. Alles wat ik hier vertel is gebeurd, al vertel ik het op mijn manier.’ – Kroniek van het vuur (vert. Dick Bloemraad)
Geschiedenislessen zijn vrijwel nooit bedoeld om geschiedenis te maken, ze is al gemaakt, maar om haar te accepteren, bezoekjes aan een wassenbeeldenmuseum of dodenrijk. Galeano wil het verleden zijn adem, zijn vrijheid, zijn stem teruggeven.
Ik wil dat met het heden, kennis, realiteit, wereld, of zoiets…
Galeano schrijft over reële personen en gebeurtenissen, aan de hand van getuigenissen, brieven, berichten, verhalen. Hij beschrijft niet, hij laat spreken. In hem klopt een encyclopedisch hart (alles, in de rondte, omvattend).
Throughout his career, Eduardo Galeano has turned our understanding of history and reality on its head. Isabelle Allende said his works “invade the reader’s mind, to persuade him or her to surrender to the charm of his writing and power of his idealism.”
Mirrors, Galeano’s most ambitious project since Memory of Fire, is an unofficial history of the world seen through history’s unseen, unheard, and forgotten. As Galeano notes: “Official history has it that Vasco Núñez de Balboa was the first man to see, from a summit in Panama, the two oceans at once. Were the people who lived there blind??”
Recalling the lives of artists, writers, gods, and visionaries, from the Garden of Eden to twenty-first-century New York, of the black slaves who built the White House and the women erased by men’s fears, and told in hundreds of kaleidoscopic vignettes, Mirrors is a magic mosaic of our humanity.