Gisteren trof ik op het tuinpad een dode muis. Je kunt zelf niet kiezen welke gebeurtenissen indruk maken, ik kan wel de neiging bevechten om zulke toevalligheden tot symbool te maken. Muis is muis, dood is dood, mijn wanhoop is mijn wanhoop; lees maar, er staat wat er staat. Halverwege dit jaar heb ik een haag van wilgetakken gemaakt, met boomstammetjes, stenen, mos en metaaldraad waar onkruid omhoog kan kruipen. Vermoedelijk kwam de muis daar uit een holletje en toen de kat. Elk ingrijpen heeft consequenties. Ik kan beter niet teveel doen, niet teveel willen. Er zou, en dat is een sprankje, sprake kunnen zijn van een klein hartaanvalletje, terwijl de kat lag te niksen in de zon. Alles is toeval, het had ook anders kunnen lopen.