You carry that slow person inside you who needs time. – Natalie Goldberg
Het leven biedt, als een school, voortdurend herkansingen. We komen nieuwe iemanden tegen die nog niet ongelukkig zijn geworden met ons. Het onwaarachtige daarbij, er is nog geen intimiteit. Dus ik fiets met een nieuw iemand ergens naar toe en ik vraag ‘hoe gaat het?’ en ze zegt, ‘nou, om eerlijk te zijn, slecht’.
Als ik haar zou kennen, zou ik bezorgd zijn omdat het slecht met haar gaat, of ik zou juist niet zo bezorgd zijn omdat het altijd slecht met haar gaat. Nu luister ik naar haar mededeling als naar een nieuwsbericht op Mars, haar gemoedstoestand heeft weinig impact.
Zeg slecht, slecht, slecht en de woorden spannen een laag over de werkelijkheid waaronder processierupsen heerlijk liggen te rusten voordat ze vanuit hun gemeenschappelijke spinsels massaal de aanval inzetten.
Vertel me slecht!
We hebben vervolgens een ontzettend leuke middag. Zij zit met haar hoofd in een mistwolk vol ongeluk, al kan ik dat niet opmaken uit haar doen en laten omdat ik die nog niet ken. Ik probeer de ontmoeting zo mooi mogelijk te maken. Dus er was geluk. En nu is het weg. Tandenborstel ook meegenomen.
Je hart kan na afloop bedrukt raken en dat gebeurde, alsof er twee tempo’s zijn waarin ik leef, eentje vol botsende interacties, onhandig ongeduld, en eentje met de snelheid van een langzaam bewegende roltrap, gelijkmatig op honderd meter afstand achter alle scenes in het leven zwevend – vraagt op de terugweg wat ze het meeste mist.
In haar ogen kijken.
En meer.
Er is altijd meer.
We kunnen meer moeilijk van ons afschudden.
We zijn geen eenden, onze ellende is geen water.
Thuis ga ik in bed liggen met Clarice Lispector (1920-1977), bladzijde 1, De ontdekking van de wereld. Lezen is een activiteit waarbij ik synchroon loop met mezelf, mijn denken is in sync met mijn voelen. Ik draag niet langer een traag persoon met me mee.
Clarice Lispector vraagt zich af of je kunt denken als vermaak. Ze stelt een lijst met gevoelens op, die ze vermomt als vraag. ‘Als ik, heel lief, een cadeautje krijg van iemand die ik niet mag – hoe heet wat ik dan voel?’
Hoe heet het als je niets voelt? Of is dat per definitie onmogelijk? Plezier hebben met iemand om niks, en zij voelt zich niet goed. Als je daar over nadenkt… Hoeveel kun je leren van alleen zijn? In mijn eentje lijkt niks echt. Met zijn tweeën is alles gek.
‘De meeste mensen zijn dood zonder het te weten, of ze leven wel en bedotten de boel.’ Clarice Lispector heeft er niet altijd zin in waardoor ik zin krijg in haar. Ze brengt rust. ‘Schrijven is één van de manieren om te mislukken.’ Ja, mijn God, nieuwe schrijver.