Het Engelse like heeft alike in zich, het Nederlandse lijken een dood lichaam. Als ik in taal duik draai ik dol, vlieg associaties in, letters als confetti-configuratie, gevangen vlieg in plexiglas. Het alfabet is een grote bol vol lotto-balletjes, waar een volgorde uit komt rollen, maar je kunt ook eeuwig aan de hendel blijven draaien. Als ik stil sta bij elk woord, elke lettercombinatie, kom ik niet vooruit (kom klinkt als com, kom naar mij, ik beweeg niet, met is met, ik beweeg niet), als tijdens een wandeling met duizend grassprieten. I like you, I’m alike. Iets leuk vinden omdat je dezelfde eigenschappen deelt. Ik vind jou leuker als je ook voor Ajax bent. Nietzsche en niets klinken op elkaar.