In Hauterives staat een bizar, grillig, fantasierijk kasteel gemaakt van zand en steen. Nu probeer ik om zo min mogelijk bijvoeglijke naamwoorden te gebruiken omdat ze zinnen zo vol maken en zo weinig uitdrukken, maar hoe dan de gemetselde droom van een krankzinnige postbode uit Frankrijk te omschrijven? Het Palais is ongepolijst, barok, rommelig, maniakaal, obsessief, exuberant. Het is. Ferdinand Cheval was, zo vermeldt een website, een postbode, een kunstenaar, een neuroot, een ziener, een monnik, een metselaar, een architect, een idioot, een geesteszieke, een dorpsgek, iemand die een visioen had, stenen raapte, ging metselen en niet meer kon stoppen. Het Palais is prachtig! Je kunt het prima bezoeken als je met de auto door Frankrijk toert. Een filmpje is duidelijker, en omdat ik duidelijk wil zijn, al gaat schrijven daar vermoedelijk niet over, vermeld ik de link: youtube.com/watch?v=yndTO0dqYYo. Ik vermoed dat schrijven gaat over het vergroten van het mysterie. Wat me fascineert is dat Ferdinand Cheval ooit begonnen is. Hij wist waarschijnlijk niet wat hij zich op de hals haalde, maar hij begon. Stenen sjouwen, metselen, stapelen. Dag na dag na dag. Ik benijd hem. Het moet heerlijk zijn om op iets te stuiten, te beginnen en nooit meer te stoppen. Weg met de onrust, in één klap weten wat te doen. Waar die onrust blijft is vervolgens een raadsel. Cheval struikelde over een mooi gevormde steen en toen wist hij het. Ferdinand Cheval was 43 jaar toen hij begon en dat maakt de dag van morgen iets minder beangstigend. Het kan zomaar zo zijn dat je morgen zelf op iets stuit, in de achtertuin, aan de keukentafel, op zolder, en dat je gaat beginnen. Je weet het alleen nog niet. Ferdinand Cheval werkte 33 jaar aan zijn levenswerk, net zolang als Jezus erover deed om Christus te worden.