‘Franse mystica die in de jaren dertig Gravity & Grace schreef en zichzelf uit solidariteit met de arbeidersklasse verhongerde, waarna ze bezweek aan een longontsteking. Ze werd mishandeld door de geschiedenis en door haar biografen, die haar hooggestemde filosofische verlangens pathologiseerden en wegzetten als het geklets van een lelijke en neurotische jodin.’ – Frank Keizer, De theoretische fictie van Chris Kraus
In Aliens & Anorexia vertelt Chris Kraus het verhaal van Simone Weil. Ze heeft een roman geschreven, wat betekent dat ze allerlei lijnen door elkaar weeft, wat betekent dat je Simone Weil moet losknippen en bevrijden van Paul Thek, sm en een mislukte filmmaakervaring. Je vindt een klompje goud, koorts maakt zich van je meester, je gaat ervoor, je zeeft het boek, houdt de hoop op het vinden van de a(n)der levend. Secundaire modder (‘geklets van een lelijke en neurotische jodin’) gooi je weg – al overweeg je een kort moment of er wellicht ook een filter ‘modder’ in een encyclopedie moet.