Als je voor je schrijfblok of computer zit wil je zoveel schrijven. Maar je moet je inhouden en veel nadenken. Wat je schrijft is misschien 20 procent van alles wat bij je opkomt. Schrijven is geen communicatie, het is geen manier om je uit te drukken. Daar heeft het niets mee te maken. Het is in de beste woorden die je kunt vinden een heel simpel idee of emotie weergeven. Je moet dus voortdurend je taal en je lichaam beheersen. Het heeft veel te maken met beheersing.
[bij het zien van Wintergasten (VPRO) – Schrijver Leïla Slimani (1981) groeide op in Rabat en vertrok in 1999 naar Parijs om te studeren. Ze werd journalist, en in 2012 besloot ze zich uitsluitend aan haar schrijverschap te wijden. Haar eerste roman Dans le jardin de l’ogre wordt wel gezien als een aanklacht tegen de benepen seksuele cultuur in Marokko. In haar geruchtmakende boek Sexe et Mesonges tekende zij de seksuele ervaringen van vrouwen in Marokko op. Slimani’s werk wordt bewonderd omdat ze vaak voor spannende en controversiële perspectieven kiest. Nadia Moussaid spreekt Leïla Slimani in haar woonplaats Lissabon.]
[Ik wil onthouden dat ik dit programma online niet mag kijken vóór acht uur ‘s avonds. Er zit een kinderslot op. De content ligt gevoelig. Behalve dat het online altijd wel ergens 20.00 uur is wat deze restrictie lachwekkend maakt is dit een kwalijke zaak: het kan het systeem, dat makkelijk kan weten dat ik stokoud ben (het schotelt me reclame voor trapliften en gehoorapparaten voor) niet schelen of ik misschien oud genoeg ben om te luisteren naar Slimani. Het doet geen moeite om een uitmuntend systeem te zijn, nauwkeurig als een scalpel. Ik moet daadwerkelijk twaalf uur wachten. Het wil me de deugd van geduld op de millimeter bijbrengen.]