Wij bezochten vlak voor de verkiezingen Stem Wijzer van Laura van Dolron. Wij zweefden – politiek gezien – en hoopten wijzer te worden. Uit de online stemwijzer kwam Trots op Nederland. ‘Hoe lang kun je zweven voordat je valt?’ mijmerde Laura van Dolron. Ze schrijft, denkt en speelt zichzelf. Standup philosophy noemt ze wat ze doet, ik zou het vanwege het hyperpersoonlijk onderzoek standup essay noemen. Laura van Dolron stond voor lege flipovers en naast een interruptiemicrofoon. Aan de muur hing een rood vierkant – een Malevich in zendtijd van politieke partijen. Op tafel lag een berg rode stempotloodjes. Aan het einde van de voorstelling – Laura van Dolron zat inmiddels in een rode stip van licht, ze had zichzelf gekozen – kregen wij zo’n potloodje mee naar huis. Het potloodje was gemaakt door grote potloden doormidden te hakken en er een punt aan te slijpen. Jeetje, wat is ze depressief, dachten wij tijdens de voorstelling. Bij theater weet je nooit of dat een rol is die iemand speelt of iets wat doorsijpelt – een geslagen ziel die koste wat kost een uitweg zoekt. Haar depressie kreeg allerlei gezichten, oa dat van Huub Stapel. Zijn zonnebankbruine kop moest stuk. Na een kwaadaardige tirade en een barst in haar televisie stond ze voor ons en zaten wij ongemakkelijk op de tribune. Zo woedend kan denken worden. Op verkiezingsavond verscheen Laura van Dolron ineens zelf op televisie. In Kies op 3 van de VPRO – ‘avondvullend humoristisch commentaar op de verkiezingsuitslagen’ – werd Stem Wijzer stukgehakt en in hompen voorgedragen. Ik kreeg de neiging een kopje naar het beeldscherm te gooien, hoewel Laura van Dolron geen Huub Stapel is en een politicus niet verwijt dat hij hakkelt, twijfelt en een andere kant op kijkt. Sterker, ze twijfelt zelf. Ze weet het niet. (Bij theater weet je nooit of…etc) Televisie roept blijkbaar het slechtste in een mens naar boven, ongeacht wie daar staat, en vooral in het geval van pratende hoofden. Niemand mag in één ruk zijn verhaal afmaken. In tegenstelling tot 60 zorgvuldige minuten in theater. Detail uit de voorstelling dat ik wil onthouden: de boekenlegger van Ariane Schluter, ‘zo’n klein Perzisch tapijtje’.