Omdat ik niet weet wat ik zie, omdat alles snel gaat, is mijn blik vooral een esthetische. Ik vind iets mooi, een beweging raakt me, ik huiver, ik word meegesleurd. De bewegingen komen als een donderende reeks indrukken op me af. Een vloedgolf. Net als de acteurs heb ik de vertraging nodig om een begin te maken met kijken. In taal kan het onmogelijke: Cecilia Moisio beweegt sneller dan zijzelf. Mijn gevoel zegt zichzelf.