Ik zit op één meter afstand van een danser.
Ik kan het zweet van zijn borst likken,
dat parelt wanneer hij haar optilt.
‘Divide, stone weight’ zegt iemand.
Zo word je zelden opgetild.
Zo vol aandacht. En zo hoog.
De dingen tot het uiterste doen is een kenmerk van dit duet, misschien van elk klassiek ballet. Niet tevreden zijn met 5 cm, gaan voor 100.
Wat me opvalt, zo met mijn neus erbovenop: dat een lichaam gewicht heeft. Om een of andere reden was ik dat vergeten, associeer ik ballet met lichtvoetigheid, luchtig toktok op spitzen, speels geprik in de vloer. Zij, met passerbenen, hij, die met haar lichaam lijnen trekt langs een denkbeeldige lineaal. Wie of wat heeft dat lichtvoetige in mijn brein geplant? Die vier kleine zwaantjes uit dat zwanenmeerclipje op Youtube?
James Stout en Erica Horwood dansen in de repetitieruimte van Het Nationale Ballet Trois Gnossiennes van Hans van Manen en Erik Satie. Eén fragment dansen zij meerdere malen achter elkaar, zodat we goed kunnen kijken.