In een veld met bloemen lijkt het of de bij van bloem naar bloem danst, maar ze kiest, ze heeft een voorkeur voor bloemen met de meeste nektar, daarop strijkt ze neer, niet op de bloem met minder. Ze voorspelt. Hoe doet ze dat? Damasio maakt twee dingen duidelijk: een eenvoudig mechanisme kan intelligent gedrag opleveren. Kies A boven B, als A een grotere beloning oplevert dan B. Deze voorkeur hoeft niet geprogrammeerd te zijn, dat is het ingenieuze. Emotie (aantrekking of afkeer) wijst de weg, selecteert, dwingt. De bij ontdekt dat A (‘rode bloem’) meer nektar oplevert dan B (‘blauwe bloem’).
De termiet opereert op grond van een al even eenvoudig algoritme – Bij waarnemen van een hoog CO2-gehalte, til zandkorrel op, leg zandkorrel weer neer bij waarnemen van een laag CO2-gehalte. Met die eenvoudige regel creëert de termiet de meest complexe bouwwerken zonder vooropgezet plan.
Zo volg ik ook een simpele regel. Als ik iets voel vonken, typ de zin dan over. Laat gaan, als niks. Maar goed, de vraag blijft, waarom vonkt het brein? Misschien leren de termiet en de natuurkunde: omdat de zin mijn brein van zuurstof voorziet, en de bij: de ene zin is een zoetere lekkernij. Gedrag – grote delen van dit log – ontstaat uit een simpele regel en een dopamine-loop.
[bij het lezen van Damasio, De vergissing van Descartes, Jane Fulton Suri, Design for life]