Ik weet niet of mijn geheugen me in de steek laat of dat ik gebeurtenissen überhaupt niet opsla omdat ik ze in toenemende mate halfhartig waarneem. Ik word onherroepelijk ouder, trager, mijn lichaam raakt vol met entropische sporen (twee piepgeluiden in mijn hoofd, het gezoem van een koelkast die op volle toeren draait). Het brein produceert ook bij stilte en afwezigheid van input prikkels, als een auto die bij de start van een race ronkend geluid maakt zonder te rijden. Gedachten blijven komen. Het brein wil niet niks. Je denkt 60.000 gedachten per dag. Je staat in de startblokken. De motor giert. Je bent een ultraracer. Elk schrijven is een voorlopig schrijven. Gekmakend. Denk Nietzsche, die werd gek. De kunst is tevreden zijn met voorlopigheid. Het voorlopige is het. Zoals er geen einde komt aan denken, zo komt er geen einde aan de veranderingen in je lichaam. Ik had nooit gedacht dat in het leven gaat draaien om hoe je met verval omgaat. Iets opzoeken in boeken van papier werkt als brandvertragende verf. Ik blader en kan niet vinden. Ik kom niet vooruit. Alsof ik voor dichte bladzijden sta. Er gaat veel tijd zitten in precies zijn weet ik uit het observeren van een choreograaf, waar staat het? Als ik de man begrijp zijn we wezens van eb en vloed omdat we op het diepste niveau slechts op twee manieren reageren, toenaderen of wijken. De metafoor schiet hopeloos te kort, je reageert niet gelijkmatig, onverstoorbaar als een rustige zee, maar eerder schokkerig, achtbanerig, een autoritje van een beginner – bruusk optrekken, hard remmen, auto te lang stationair laten draaien, tegelijk gas geven en koppeling indrukken, wegrijden met de handrem erop, volop in zijn achteruit, motor die afslaat, en ondertussen heb je weinig waargenomen. Je bent met jezelf bezig. Uitputting begrijp ik als een voortdurend tweeledig reageren, voortdurend kiezen, eropaf of weghier. Wide Sargasso Sea wil ik nog lezen. Bij bol.com kan ik naderen en wijken tegelijk, de keuze uit mijn hoofd zetten, halfhartig nemen, door het boek in het winkelwagentje te leggen maar nog niet af te rekenen. Even vraag ik me af hoeveel mensen als ik hun halfvolle winkelkarretje online hebben staan, en of CEO’s zich rijker rekenen dan ze zijn. Begin negentiende eeuw trouwt de rijke creoolse erfgename Antoinette Cosway met de Engelse Mr. Rochester. Samen vertrekken ze van Dominica naar Engeland. Aanvankelijk gefascineerd door haar schoonheid en sensualiteit, voelt hij zich langzamerhand steeds meer gefrustreerd door haar ondoorgrondelijkheid. Antoinette raakt in het kille Engeland steeds meer geïsoleerd, en als het gerucht de ronde begint te doen dat er in haar familie krankzinnigheid voorkomt, wordt haar situatie steeds ondraaglijker. Wat we zien is niet precies hetzelfde als wat ons brein bedenkt, zegt een student. Ik vind dat een goede insight en ik ben benieuwd naar hoe zij dat ervaart.