Schrijven begint in 3200 voor Christus.
Ik heb tien schapen, die tien schapen zijn van mij, niet van jou.
Het begon zoals iedereen zou kunnen beginnen: met lijsten, turven, boedelbeschrijvingen, boekhouden.
Het web is een never-ending, ever-morphing, comic vision of life, een cartoonversie, alles blijft leven, zweven, in brokstukken, gaat hier dood, staat elders op.
Ik herinner me een tekst van Eduardo Galeano over het allereerste schrijven, hij laat schrijven beginnen met vuur; vuur, dat vernietigt, en dat woorden en gliefen bestendigt, in kleitabletten, ja, dat is een sterk begin, vernietiging en bestendiging, al houd ik ook wel van een simpel feit waar alles op stuk botst. Schrijven begint in 3200 voor Christus. Ah, dan begon toen dus ook bloggen.
I exaggerate, zo begint Lauren Slater.
Een blogger weet, iedereen beschikt over een zoekknop.
Wat ik niet wist toen ik begon te schrijven op het web is dat je feitelijk een database vult. In het begin is er niks, geen indeling, geen structuur, behalve een klok. Het is alsof je een kelderdeur opent en het lichtknopje zoekt. Kan ik potten augurken naast potten jam zetten? Je herinnert je een verhaal over een Chinese encyclopedie, maar de geest wil vooruit, niet blijven steken, je begint.
Beginnen is makkelijk.
Ik dacht er makkelijk over.
Alice die in het konijnenhol valt en vol ongeloof om zich heen kijkt. Of ze valt heel langzaam of er is ongelooflijk veel te zien.
In den beginne is er het lege invoerveld en een hartelijk welkom: ‘Hello world! Welcome to WordPress. This is your first post. Edit or delete it, then start blogging!’
Wie leest aanwijzingen? Je hoopt dat het vliegtuig niet crasht, dat het in de lucht blijft hangen als het wonder dat het is, flying backward. Je opent de doos en je bent blij met de puppy. Je speelt met de puppy. De puppy kwispelt. De puppy sleept een wc-rol door de woonkamer.
Je had kunnen weten waaraan je begon. Het staat open en bloot in de allerleerste blogpost. Edit or delete. Edit or delete. Edit or delete.
Een Shakespeariaanse vraag. Hamlet is een reeks monologen.
Wat bloggen moeilijk maakt, is dat je niet weet wat je aan het doen bent. Je zit er middenin. Het is proces.
Shortly after I began producing Rebecca’s Pocket I noticed two side effects I had not expected. First, I discovered my own interests. I thought I knew what I was interested in, but after linking stories for a few months I could see that I was much more interested in science, archaeology, and issues of injustice than I had realized. More importantly, I began to value more highly my own point of view. In composing my link text every day I carefully considered my own opinions and ideas, and I began to feel that my perspective was unique and important. – rebeccablood.net/essays/weblog_history.html
Volgens Rebecca Blood hielp het lege veld van Blogger (blogsoftware) de opkomst van het dagboekachtige blog. Metafilter (blogsoftware) vereiste bijv. het invullen van drie velden: een url, een titel, commentaar. Eén groot leeg veld nodigt uit tot… elke gedachte, niet per se een link.
Je ontdekt wat je zegt als je het daadwerkelijk zegt, niet zolang het in je hoofd zit, daarom bevredigt bloggen en is het frustrerend en is bloggen zelf één van de grootste problemen om bloggen vol te houden.
Een blog is een levend wezen, een organisme dat groeit en aankoekt, een puppy die op het tapijt plast, die aan het touw trekt en de andere kant op wil. Soms wil je je blog tegen de muur gooien, het volgende moment ligt de puppy lekker warm op je voeten.
Waarom begin je aan iets?
Je weet niet wat er gebeurt als je begint.
José Saramago begint op zijn 85e een blog.
Ursula K. Le Guin op haar 81e.
Het web begint op 21 januari 1991.
Het web begint in 1957.
Het web heeft geen begin. Aan welke draad je ook trekt, het hele web trilt.
Het begin is overal.