De pandemie past bij me, thuisblijven, internet, het gehuil van de kinderen van de buren die in regenjasjes achterop fietsen gehesen worden, waar moeten ze heen? Ik voel me beter dan ooit. De wereld draait in een tempo dat ik bij kan houden, minder files, nauwelijks vliegtuigen, herfst een prachtig jaargetijde vol kleur. Op het scherm overvloed. 

Ik ben ingetreden in myss.com – probeer mijn innerlijke reptielen te bevechten (Teresa van Avila). Het stromende videobeeld vanuit de sfeervolle zolderkamer van de Teacher is een weldaad, beeldvullend en zo scherp dat ik de afdruk op het gouden kettinkje om haar nek kan ontwaren en de ruggen van de boeken in haar mahonie-boekenkast kan lezen. 

Ze praat over de pandemie. Buiten haar bubble klinkt geklap en applaus voor zorgmedewerkers, mensen in de frontlinie. Haar neighbourhood (Chicago) doet dat elke dag. Het is 7 april 2020. De Teacher wil dat we het horen, ze had haar videostream ook vijf minuten later kunnen starten of dit stuk video kunnen wegknippen. Maar hier ben ik, ik luister naar geklap, zes maanden later.

Nu of nooit. Nog nooit was ik zo moe, het lichaam zo gebroken (rugpijn, gesuis in mijn oren), de situatie zo hachelijk, dat ik meen een sterkere geest nodig te hebben. Gelukkig zijn er 45 graces in praktijk te brengen. Deugden wil ik ze niet noemen, dan had de teacher het over virtues gehad. Nee, er is eerder sprake van genade dan van doen, van je overgeven aan iets wat groter is dan jezelf.

Wat is een grace? Een glimlach die je niet verwacht, hulp uit onverwachte hoek, een stemmetje dat je influistert (‘intuitie’), een andere route die je opeens rijdt, een persoon die je tegenkomt. Iets wat je overvalt, wat je niet helemaal in de hand hebt, wat je misschien niet hebt. 

Endurance. Resilience. Nederigheid. Vertrouwen. Geloof. Vreugde. Dankbaarheid. Liefde. Truth. En dan dus 45.

Graces roep je aan omdat je alle genade-van-de-wereld nodig om te overleven in een wereld vol darkness. Die darkness breng je zelf voort met elke keuze die je maakt. Altijd bezig met eigen overleven.

Clarity is een grace.

Geef me helderheid om de juiste keuze te maken, om mijn mond te houden.

Je belichaamt de graces. Graces beschermen je, ze maken of breken de dag van de mensen om je heen. Je weet dat je in je eentje onvoldoende kracht hebt alle reptielen te bevechten. Het is een grace dat er graces zijn.

[bij Riding the Phoenix – our journey back to the sky, Caroline Myss]