Een kat ligt op een stofzuiger en laat zich voorttrekken over een glanzende vloer. Ik glimlach – ik zou uit mijn schommelstoel vallen als op die stofzuiger werkelijk Mobi lag. Dat een reclamemaker de werkelijkheid van mijn kat negeert maakt angstig, maar is begrijpelijk, hij wordt betaald om dat te doen. Reclame is vaak grappig zodat elk ongemak weggelachen kan worden – over de kat, een stofvrij huis, de wanhoop die voortkomt uit het besef dat eenmaal omringd door leugens, hoe klein ook, het einde zoek is. Natuurlijk wil ik een geluidloze stofzuiger! Ironie is het gezang van een vogel die het naar zijn zin heeft in zijn kooi, schreef David Foster Wallace, lees ik bij Moosje Goosen.