Ik moet oppassen voor de vrouw die tegenover me zit, haar aandacht zou wel eens verslavend kunnen werken, al heb ik geen idee wat psychologen doen of hoe ze te werk gaan, of ze tanden trekken en gaten vullen of enkel in je mond kijken en zeggen, ga eens flossen. Ik begrijp ook niet welke methode ze volgt en of ze een methode volgt, weet wel dat het moeilijk is om te denken terwijl iemand 45 minuten naar je luistert, geen wonder dat een acteur teksten uit zijn hoofd leert.
Het werkt niet, de setting is te kunstmatig, het contact te eenzijdig, woorden schieten tekort, dekken de lading niet, maar goed dat is het leven, ik leg me bij de situatie neer, dwaal weg en kijk uit over de daken van Amsterdam, het wordt lente-achtig, misschien moet ik nadenken over een nieuw project, iets om in op te gaan, dan wordt ze losser of beeld ik me dat in? Legt handboek en notitieblok weg, begint zelf te praten en zegt dat wat hier en nu gebeurt interessant is.
Dan komt het inzicht. Dat had ik niet voorzien. Micro (spreekkamer) zegt iets over macro (leven). De weerstand was het inzicht. Hoe kortstondig ook, hoe illusionair ook. Zet een vogel die niet zingt voor de spiegel, sprak de koningin, vogels zingen voor hun soortgenoten.