Being able to respond with a pencil in our hand, that’s what writers do. – Lisa Friedman
Er is één advocaat in de ruimte. Zij heeft de tekst over Dubai geschreven, vermoed ik. Het ruikt er ziekmakend naar rot fruit en benzine en dingen die ze niet beschrijft, de stank omhult de woorden. ‘People who live in countries with rain take for granted their air and pavements being pressure washed once a week,’ schrijft ze.
Ik, Nederlander tussen de voel me betrapt.
We zijn allemaal ergens bang voor, zij is bang dat ze een tekst heeft gemaakt met louter ‘witty observations’. Een lijst, een opsomming. Ik wil haar geruststellen door te zeggen dat haar angst onnodig is, ik houd van lijsten, opsommingen, maar houd me in, het gaat om haar.
We weten dus niet wie welk verhaal heeft geschreven. Als de workshops haar levenswerk zijn, dan is de anonimiteit een vondst. Een tekst die teveel woorden bevat (houd je aan haar protocol!) leest ze vier keer zo snel voor, ze is nauwelijks te volgen.
Ik zie bij haar dat lesgeven, net als een goed verhaal, staat of valt met persoonlijkheid, structuur en een goed verhaal.
Ze deelt zes puntenslijpertjes uit. Ze heeft een doos waar white noise uit komt, dat is irritant, wind zonder de zee.
De workshop gaat over travel writing. We willen weten wat dat betekent, maar het betekent weinig, althans, je hoeft niet drie maanden op een motorfiets door een ver land te rijden om een goed reisverhaal te schrijven. Het gaat er om hoe je jezelf verplaatst, en de lezer.
Move the reader.
‘Bringing up a sense of place, whether it exists geographically or in the mind.’
Travel is dus een excuus. Schrijven is schrijven. Goed schrijven is goed schrijven.
Iemand blijkt een verhaal over motorfietsen te hebben geschreven.
Dubai. Ik ben in Dubai. Alle wegen leiden naar de mall, taxi-chauffeurs kennen geen andere plekken, er zijn geen andere adressen, op GPS-systemen kun je niks anders intikken. ‘The problem with the mall is there is nothing to buy. Designer clothes, designer perfumes, designer ornaments. Nothing of any use, but there’s nowhere else to go.’
Ik steel de tekst. Ik houd het vel papier achter.
Ik ga niet naar de workshops om te leren schrijven, bedenk ik me een dag later als ik een collega vertel hoe goed die workshops zijn, maar om de verhalen te horen van twaalf vreemden die je op zaterdag ontmoet en van wie je een dag later afscheid neemt. Om thuis te komen met een zak vol juwelen.
Angel Oak. ‘Its branches so thick and heavy that they no longer reach for the heavens.’
Een fragiel idee ontwikkelen takes time, zegt ze, finding your material and form. Net als editen. Je hebt afstand nodig.
Ze maakt me nieuwsgierig naar wat gebeurt als ik mezelf contain. Mijn woorden en ideeën niet op dit log vermors, maar binnenhoud.
Impatience ruins everything. Toxic. – CM.