Sinds een tijd schrijf ik (op andere plekken dan deze) over kunst. Ik doe dat vanuit onbegrip en empathie. Nooit heb ik het gevoel dat ik de betekenis van kunstwerken écht begrijp. Wat begrijp je als naar een portretfoto kijkt, of naar een schilderij van Laura Owens? Ik val voor iets wat me het werk in sleept, wat me gevangen houdt, en dat iets kan alles zijn, een raadsel. Eenmaal over de streep is het gruwelijk dat je nooit dichtbij degene komt die het maakte. Dat eeuwig tekortschieten is waarom ik terugkeer. Met begrip heeft het weinig te maken, eerder met verlangen, eenzaamheid.