Twee wetten, zegt Caroline Myss.
Survival.
Creation.
Ik houd van de compactheid, de stelligheid. Ze verliest weinig tijd, deze vrouw uit Chicago, haar ongeduld komt overeen met het mijne, lange, meanderende zinnen, die mitsend en marend langzaam door oneindig laagland glijden gebruikt ze nauwelijks. Ze hamert.
Als ze alludeert dan op het boek van Job (‘pure poëzie’) of kun je dat alluderen noemen? Ze leest voor. Je hoort de poëzie als je luistert.
Misschien dat haar stopzinnetje daarom is: let’s hit a pause button.
Misschien dat ze daarom zegt: the most precious thing you’ve got is your time, I can’t waste your time.
Ze eist dat ik de menselijke natuur bestudeer, gaat ervan uit dat ik dat gedaan heb, geen illusie koester daaromtrent. Survival en creation komen altijd eerst, dat is ook een wet, bovenop die twee.
Wat is een wet?
Wanneer iemand er met jouw baby vandoorgaat, wanneer er één reddingsvest over is, één korst brood, één glas water. Wanneer iemand je vernedert, de tong uit je keel trekt. Kou je botten kraakt. Winter nooit meer stopt. Wat je dan doet toont die wet in actie.
Een wet is iets waaraan je niet straffeloos ontkomt. Overtreden kost balans. You’ll probably die.
Ze glimlacht om mensen met glutenallergieën, melkallergieën, wortelallergieën, fosforallergieën, spinazieallergieën, koudwaterallergieën, suikerallergieën. Wacht maar tot er niks te eten is.
Een wollen trui op mijn huid? Ik vind wol dus echt pikken op mijn huid. Ik ben al het plastic aan het wegdoen, de plastic deeltjes zitten al in het eco-systeem, op mijn tong, in mijn neusgaten.
Survival.
Creation.
Om te scheppen maakt leven dingen stuk.
Om te leven doodt leven leven.
Survival en creation zijn verstrengeld. Het ene kan niet zonder het ander, het andere komt eerst, het ene komt later, later is eerst.
De wurgplant wortelt niet in de aarde, maar in de lucht, laat zich van grote hoogte vallen, slingert zich om een andere plant en versterkt haar greep. Het kan jaren duren, maar dan is het gebeurd. Het slachtoffer, een boom, van binnen hol en dood.
Een wurgende situatie. Je kan niet blijven omklemmen. Tenzij je de wurgplant bent.
Leven eet op, valt aan, vormt om, verstikt en groeit, op zoek naar licht.
Creatie.
Survival.
Mens is schepsel.
Mens gaat dood.
Mens leeft.
Mens maakt kapot.
Macht maakt hem furieus en lichtzinnig en uitzinnig.
We hebben het vuur gestolen van de goden, het kan in één klap de aarde vernietigen (Hiroshima).
Het kan ook langzaam, sijpelend (Fukushima).
We might not survive.
We create.
[Dat is zeg maar de stand van zaken die als informatie in de psyche zit terwijl ik naar werk fiets, een schoolgebouw ergens in Amsterdam – mooie hemel boven pontje, boven IJ, die zal je altijd zien.]