Creating memories staat op de bus die naar de bergen rijdt, de sneeuw in. Vorig jaar rond deze tijd waren we op weg naar de Franse Alpen, ik had 48 keer bij haar geslapen, onze eerste ruzie moest nog komen.

Dat zou twee dagen later op de berg gebeuren, ze vroeg welke kant ik op wilde skiën, links of rechts, dat maakte me niet uit, we zaten in een sneeuwstorm, ik zag geen hand voor ogen.

Herinneringen willen herinnerd worden, daarom zijn het herinneringen, anders zou je ze anders noemen. Ik zie haar zitten, naast me, handschoenen aan, ingeritst in haar ski-jack.

De bus, een rijdende bioscoop in de nacht, My Big Fat Greek Wedding 2 op het scherm, een metalen huid die ons beschermde tegen kou, wind en regen, maar niet tegen de man schuin achter ons.

Hij lekte zwarte teer, alles droop op één toon, in één volume uit hem: hard, zwaar, traag. Hij herhaalde een paar keer dat hij blij was dat hij geen vrouw was, waarop zijn achterbuurman hem bijviel met ‘daar ben ik al 59 jaar blij om’.

De doodstille bus deed alsof ze sliep.

Ze zweeg, trok demonstratief haar muts over haar ogen, een blauwe, met een pompon ter grootte van een grapefruit. Ik houd van de muts, een ieder ander ziet er idioot mee uit, grotesk, behalve zij.

Onder haar muts, in haar lijf, kropte woede zich op op. Ik deed me voor als stoïcijn, pakte een boek uit mijn tas. Ze vroeg of ik last heb van Radio Alblasserdam. De man leunde nu op mijn stoel. Ik voelde dat ik maar één kik hoefde te geven en ze zou Radio Alblasserdam uitschakelen. Ik zei dus niks, de man was penose.

Beschaving is dun. We dulden elkaar, we delen de bus, betalen samen één tank benzine, maar ik wilde haar in geen geval tegenover hem in het gangpad zien staan. Het is een kwelling te weten dat we 99,9% van onze genen met hem delen.

We kwamen Radio Alblasserdam later nog een keer buiten de bus tegen, in een skitreintje, en op de piste, waar hij tegen de kale helling van een berg lag en zweeg.

We gaan voor de tweede keer skiën. Ze heeft vorige week een nieuwe muts gekocht. Een wittte, weer met pompon, iets minder frivool, een stijlvolle, klassieker, elegant.

Het is nauwelijks te harden dat het intense gevoel van verliefdheid zal afzwakken, zal verbleken als een strandhuisje in de zon, ik kan gewoon niet geloven dat dat kan gebeuren, mijn warrior!

Herinnering. Iedereen was zelfvoorzienend, had zijn eigen schermpje bij zich, niemand keek naar My Big Fat Greek Wedding 2.