Dr. Bruce Lipton, a microbiologist, says that the heart of a cell is not its nucleus but its outer walls. Receptors in the walls allows it to interact with the environment and, according to Lipton, when a cell perceives the environment to be supportive, the receptors open to feed the cell. When it perceives danger, it closes the receptors. Cells can only be in one mode or the other – growth or protection. The logical extension of this is that by living in fear, you cause a state of general closure and nongrowth, or blocked evolution, in your own system. By cultivating love, empathy, and compassion, you move toward transformation and transparency. – Penney Peirce, Frequency
Als het waar genoeg is, kan ik mee in het verhaal, kan ik doorlezen.
De wanden van de cellen gaan open en dicht, als happende vissenmondjes, als zeeanemonen, die zich openen en sluiten op de bodem van de oceaan.
Gevaar, voedsel. Dood, leven.
We zijn ontstaan door cellen die elkaar opaten en niet konden verteren en toen maar bij elkaar bleven. I love that story. Mensheid komt voort uit indigestie. Het is waar genoeg, mijn verbeelding kan er wat mee. Het heeft genoeg humor.
Bij een ruzie of stemverheffing sluiten cellen zich. Bij het koolmeesje dat om 6.00 ijverig het nestkastje invliegt om de jonkies te voeden (zijn ze niet wat vroeg? ze moeten toch eerst ei leggen? ze piepen, ze zijn er) openen ze.
Ik expand. Ik krimp.
Het klinkt solide: cells can only be in one mode or the other – growth or protection. Al is er een vleugje twijfel: en/en is the higher mode. Living with. De ekster pikt de slierten pasta van het dak. Het advies is groene groenten, planten als ik de pijnappelklier wil stimuleren.