In een boek stond een foto van een gat waar ik naartoe wilde. Bianca Stigter zag het gat en schreef erover, hoe ze een foto van het gat zag en er naartoe wilde. Misschien is elk verlangen mimetisch, een blok ijs dat ontdooit omdat er plots warmte is. Je kijkt naar een foto, leest een tekst, en een dag later sta je in Wachendorf, Duitsland, in een veld met gewassen die tot de knie reiken zover het oog reikt, kijkt naar een blok beton van twaalf meter hoog. Je knippert met je ogen en twaalf nonnen komen uit het blok beton tevoorschijn. Je overdenkt kort hoe het is non te zijn (nederig te zijn, niets te hebben). Dan ga je door een metalen, driehoekige deur naar binnen. Door het gat dat nu gematerialiseerd is valt regen en sneeuw naar binnen. De binnenkant verklappen is het ontstaan prijsgeven. – trek in en toen, de behoefte aan kunst is de behoefte aan kitsch, per ongeluk expres, bianca stigter