Het scherm belooft vanalles: gezelschap, verbondenheid en vermaak. De realiteit: er is niks, morgen ook niet, ik ben alleen, al ben ik online en zijn daar mensen. Ik houd op bij mijn huid, mijn hoofd. Wat werkt zijn woorden. Omdat ze van buiten naar binnen kunnen, denk ik, een grens over. Omdat ze geen traagheid hebben. Nabijheid lijkt mogelijk, een kijkje in iemands bewustzijn. Alsof je een gevangeniscel tijdelijk deelt. Een illusie die niet opvalt als illusie omdat je voortdurend dingen denkt. Die mogelijkheid is misschien genoeg.