Beschrijven is wanhoop – maar dat weet ik nog niet. Beschrijven is een mystieke queeste, een streven naar een-worden met het Al. Wat is het doel? Is het dat een ander zou zien wat elders is? Dat kan, dat moet wel: hoe zouden we anders kennen wat we niet meemaken? – Christine d’ Haen, Uitgespaard zelfportret: verzameld proza (p. 472)
Dat we allemaal hetzelfde meemaken vormt juist een grote troost. Dat hetzelfde, daarom lees ik. Leven is wanhoop. Het is echt heel erg, onbeschrijflijk, het wordt niet beter en alles gaat stuk, langzaam of snel. Je kunt kinderen opvoeden (= te moe zijn om na te denken) of vluchten in verslaving (werk, spullen, alcohol, drugs, medicijnen, sport, relatie, mensen, idealen, ascese).
Als je bewust bent, word je gek, dus dat moet je misschien niet zijn.
Muziekje!
What it is, what it means
Now I know, will never be what you’d need, no
What we are, what we want, it will never change
We won’t abide your laws anymore
What it is, what it means
Now I know, will never be what you’d need, no
What we are, what we want, it will never change
We will break through your walls, unstoppable – Susanne Sundfør (Mountaineers)
Wachten tot het pendulum zijn werk doet en terugslingert. Leren om dit sneller te kunnen. In een oogwenk. Vertical time. Defying gravity (Myss).
De kleine handeling van stevige duimdruk uitoefenen op je handpalm.
De kleine handeling van het met de linkerhand één voor één de vingers omklemmen van de rechter, wellicht hebben we daarom twee handen gekregen in plaats van één.
Eén grace, vandaag. Het moet te doen zijn. Het moet te doen zijn. Het is te doen, ik kan kiezen. Ik kan naar iemand glimlachen. Or my eyes can be bullets.