Een stuk of twaalf performers staan naast elkaar op een podium. Eén voor één knielen ze. Ze strekken hun armen uit en bakenen een meter af. ‘Aarde’ zeggen ze, al begrijp ik dat pas op het moment dat iemand in het Nederlands roept. Elk claimt zijn stuk grond. Naïef is degene die denkt dat we niet in een woest gevecht gewikkeld zijn (Maria Stahlie).
Het Nationale Ballet voerde onlangs Labyrinth uit van dezelfde choreograaf. Erica Horwood werd door een groep dansers opgetild en gedragen. Alsof ze op een woelige zee van lichamen bewoog (in werkelijkheid wervelden vier mannen om haar heen). Ik had ooit het geluk Erica Horwood op een meter afstand te zien dansen. Toen tilde één man haar op. Door die nabijheid was ik in één klap van de illusie verlost dat mijn logge lichaam tot iets wat daarop lijkt in staat is. Woorden zijn vederlicht.