In het boek Steering the craft stelt Ursula K. Le Guin schrijven voor als een ambacht, iets wat je kunt leren. Als je genoeg oefent, als je weet hoe het werkt en over het hoe niet langer hoeft na te denken, ontstaat ruimte voor wat anders.
Om dat andere is het me te doen, ik wil me daarheen schrijven, maar niet door met koekjes in het café te zitten, op één kop koffie, terwijl ik dat café beschrijf… nee, zinslengte, interpunctie.
Ik zoek een harde leermeester.
UKL belooft het niet te hebben over schrijven als zelfexpressie, therapie of spiritueel avontuur. – It can be these things, but first of all – and in the end, too – it is an art, a craft, a making.
In het maken ligt de vreugde.
Ik schuif de gordijnen dicht.
Je weet dat als je één letter leest je verloren bent. Je bent verloren of het wordt niks, er zit niks tussen. Of misschien was je al verloren. Een ander eet een zak chips leeg, trekt een draad los en neemt zich voor in alle landen ter wereld een filmpje te maken, ik bezoek een winkel op het web, druk op de knop, koop de boeken. UKL heeft onnoemlijk veel geschreven, veel science fiction, een genre waarvan ik niks in huis heb.
– Privacy is excess, waste.
Leer nou eerst iets over ritme, zegt ze, luister naar wat je schrijft voor je iets beweert.
Een vriend waarschuwt me, niet alles is volledige overgave waard.
Het redden van de reuzenpanda kost eenvoudig teveel bamboe. proza (2)