Je kunt kennis niet ont-kennen, gevoelens niet ont-voelen. – Julian Barnes
In taal kan het onmogelijke, je voegt drie letters toe en er is ontkennen, ontwarren, ontluiken, dode dood ontdoden. Hebben wij daarom taal, om elk moment de andere kant op te kunnen bewegen? Daarom herinneringen? Om iemand levend te houden, om ons bij min twintig graden celsius in genadeloos donker te warmen aan een minuscuul vlammetje dat af en toe opflakkert in de geest?