Vakantie wil ik deze tijd niet noemen, of een fijne bubbel, eerder contrastrijk. Een soort pauzestand. Een glitch, waarbij de wereld stilstaat en nog even natrilt. Het gebeurde zo abrupt, zo zonder afscheid. ‘Ik zie je maandag weer.’ Ik hield me vast aan het idee dat we binnenkort wel weer zouden repeteren. Het virus legde bloot dat we altijd bezig zijn met plannen, maar dat het leven niet maakbaar is.
Ik zag kale bomen veranderen, merkte seizoenen, het ritme van de vogels. Ik liep ’s nachts buiten. De stad was warm en stil. Het gezoem dat je in Rotterdam altijd op de achtergrond hoort was er niet. Misschien omdat buiten zo idyllisch was dat ik die eerste weken ook als idyllisch beleefde. Ik realiseerde me, dit is wat ik allemaal heb, en ik beleef het nu – de onmiddellijkheid was een weldaad.
In het begin leek het of iedereen aan stond. Ik ook. ‘Nu kan ik alvast mooi plannen voor volgend jaar uitwerken’, dacht ik. Na ongeveer drie weken liet ik dat los, ging mijn intuïtie volgen, ademruimte nemen. Bij zo’n grote verandering moet je vragen tot je durven laten komen.
In een weekend werd een heel land omgegooid. We bleken wendbaar. Zou toch heftig zijn als we gewoon weer zouden doorgaan. Deze tijd maakt zoveel zichtbaar. COVID-19 is een virus maar gaat over veel meer dan dat. Het gaat over globalisering, ongelijkheid, klimaatverandering, vertrouwen en verbeelding. Over hoe we samenleven en betrokken zijn. Die wendbaarheid stemt mij hoopvol, en is de aftrap van een grote verandering.
Contact verloopt nu zo onnatuurlijk. Normaal omhels je iemand bij een ontmoeting, en bij het weggaan. Nu moet ik afstand bewaren. Het lijkt geen begin of eind te hebben. Wat doet dat met ons? Gaan we lichamen als onveilig zien, onhygiënisch? Ik ben benieuwd hoe dansen en uitgaan straks verlopen. Met een massa zijn. In een club. Zwetend en in het donker. Niet wetend waar de nacht je gaat brengen.
Ik mis die plek waar je iemand anders kan ontmoeten. De gemeenschappelijke ruimte. Vreemde mensen. Andere ideeën. Ik zag een fragment uit een concert, een massa mensen, allemaal aan het wuiven. Ik kreeg een brok in mijn keel. Het voelde als iets uit het verleden. Onvoorstelbaar. Al die lichamen bij elkaar.
stem: davy pieters
perspectief: gesprek via youseeu-meeting tijdens lockdown in Nederland
titel: vanuit huis
bron: theater rotterdam (2020)
mopw: meerstemmige encyclopedie