Op Google Maps kun je op iemands dakterras of in iemands achtertuin kijken. Je kunt het gele poppetje in zijn nekvel grijpen en op straat gooien, waarna je ongehinderd door allerlei ramen naar binnen kunt gluren. Zo zag ik dat mijn broer een schilderij aan de muur had hangen voordat ik dat schilderij aan de muur heb zien hangen.
Mij fascineert de foto’s. Er komt natuurlijk een moment dat het sneeuwt en regent op die foto’s, dat Google die beelden live streamt, dat je jezelf ziet zitten in bovenaanzicht. Of van voren, verschrikt opkijkend, starend in een koplamp.
Dan zal het ook nacht worden.
Midnight van Olia Lialina en Dragan Espenschied is gebaseerd op Google Maps. Je kunt geen straatnamen invoeren of routebeschrijvingen printen, je ziet niks, of wacht, dat is slordig gekeken, je ziet een zwart vlak – #000 – met daarop het navigatiekruis van Google Maps, de oude versie uit 2006, recht en hoekig, toen vormen nog niet afgerond werden door designers.
Onder het zwart van Midnight ergens de wereld, in diepe slaap gehuld, voordeel van zwart. Als je op de navigatiepijlen klikt ontsteekt de browser kleurig siervuurwerk. Als je de slider versleept bliksemt het op het scherm. Het leukste zijn de pijltjes en slidertjes zelf: die veranderen in webicoontjes uit de negentiger jaren, toen je op homepages rondkeek in broncodes.
Ik krijg de wereld niet meer klein. De overheid komt niet met spotjes over ramen en deuren gesloten houden. Ik moet zelf iets verzinnen. Ruis veroorzaken. Terugflitsen. Vitrage voor de ramen hangen. We hebben iemand nodig die Googleville optuigt: grote façades, fotoprints voor kantoorgebouwen en manshoge uitgeknipte mensfiguren (Tati/Playtime).