Sylvain Tesson staat in een supermarkt in Irkoetsk voor 15 soorten ketchup, hij kiest Super Hot Tapas van Heinz. Vanwege dit soort dingen, kiezen uit 15 soorten ketchup, ‘wil hij weg uit deze wereld’ en zitten in een blokhut aan een meer in Siberië (min dertig graden), met 18 flessen ketchup in de voorraadkast, drie voor elke maand. De kluizenaars die Sylvain Tesson aantrof in blokhutten aan het Bajkalmeer leken zo gelukkig, dat wil hij ook. Hij wil ‘voor zijn veertigste’ een kluizenaarsdagboek schrijven. Ik wil een glimp opvangen van het mogelijk geluk dat je ten deel valt als je de leefwijze van ogenschijnlijk gelukkigen nabootst, begin te lezen, stop na dertig pagina’s, stop het boek, Zes maanden in de Siberische wouden in een doos, verkoop het voor 1 euro 80: bijna genoeg voor 4 eieren, één Starbucks Cappuccino, 8 Kalamata-olijven, bekend om hun diepe fruitige lichtzure smaak. De supermarkt is verbouwd en de bak met lege dozen bij de uitgang is verdwenen. Als ik bij de servicebalie informeer werpt het meisje verveeld een blik naar waar ooit de bak met dozen stond. Dan opent ze een doos die voor haar staat, haalt er tweehonderd plastic tassen uit, hangt die in stapels van twintig aan hun lussen aan een haak bij elke kassa, geeft me de doos. Ik drink thuis in 23 seconden de Starbucks Cappuccino terwijl ik kijk naar een filmpje waar een Aziatische vrouw in een jungleachtige omgeving iets bouwt. Er staat ‘huis’ in de titel maar dat wordt het niet. Het bevredigende geluid van grote stevige hompen modder, klei, beton, cement die op de grond gegooid worden, die ze gladstrijkt met een grote houten lat. Gezaag. Getimmer. Met een houweel hakt ze in een rotsachtige helling. Na 21 minuten en 15 seconden gebeurt iets wat ik niet voorzie. Ik denk gaandeweg voortdurend ‘wat doet ze nou?’ en ‘wat maakt ze nou?’ maar ook in het inlossen van de vreemdste verwachtingen blijkt een overtreffende trap van verwondering en bewondering te zitten. De shots worden afgewisseld met beelden van vogeltjes, bloemen, vlinders die en masse op de net gegoten betonnen vloer neerstrijken, een hond, nog een hond, en regen. Als het regent (slagregen) neemt de vrouw pauze, zittend onder een afdak. Is de vrouw gaan bouwen om geluk te vinden? Maar hoe is ze dan zo goed? Is ze al zes keer eerder geluk gaan vinden en staan op meer plekken van deze houten huizen, waarvan sommigen lek en schots en scheef?
[bij het kijken naar 30 ways to build the perfect house from wood, brick and cement – start to finish. Wild Novels.]