Een oude Deense reder dacht aan zijn jonge jaren en hoe hij, toen hij zestien jaar was, een nacht in een bordeel in Singapore had doorgebracht. Hij was er met de matrozen van zijn vaders schip terechtgekomen en had er zitten praten met een oude Chinese vrouw. Toen ze hoorde dat hij uit een ver land kwam, haalde zij een oude papegaai tevoorschijn, die van haar was. Lang, lang geleden, vertelde ze hem, was de papegaai haar geschonken door een hoog geboren Engelse minnaar uit haar jeugd. De jongen dacht dat de vogel dan wel honderd jaar oud moest zijn. Hij kon een paar zinnen in alle talen van de wereld spreken, die hij opgepikt had in de kosmopolitische atmosfeer van het huis. Eén zin echter was hem door de minnaar van de oude Chinese vrouw geleerd, voordat hij hem naar haar toegezonden had, en die begreep zij niet, en geen enkele bezoeker was ooit in staat geweest haar te vertellen wat die betekende. Daarom had zij het al vele jaren geleden opgegeven ernaar te vragen. Maar als de jongen van ver weg kwam, was het misschien wel zijn taal en kon hij de zin voor haar vertalen. De jongen was diep en op een vreemde manier bewogen geweest door haar verzoek. Toen hij naar de papegaai keek en bedacht dat hij wellicht Deens uit die angstaanjagende snavel zou horen, was hij bijna het huis uitgerend. Hij bleef alleen om de oude Chinese vrouw een dienst te bewijzen. Maar toen ze de papegaai zijn zin liet spreken, bleek de taal Oudgrieks te zijn. De vogel sprak zijn woorden zeer langzaam en de jongen kende genoeg Grieks om de tekst te herkennen. Het was een vers van Sappho:
De maan is ondergegaan, en de Pleiaden, En middernacht is heen, En de uren gaan voorbij, voorbij, En ik lig hier alleen.
Toen hij de regels vertaalde, smakte de oude vrouw met haar lippen en rolde haar kleine spleetogen. Ze vroeg hem het vers nog eens te zeggen, en knikte toen met haar hoofd.
[Nooit iets van Karen Blixen gelezen en nu wel, ik ontdek het plezier van het lezen van een kort verhaal, al is dit nog best lang, zeker als je de tijd in het verhaal meeweegt – de vogel en vrouw van meer dan honderd jaar oud, de eeuwige regels van Sappho en de rollende spleetogen]