Het Starbuckslogo op de beker toont een zeemeermin met twee staarten. Het spiegelsymmetrische beeld voelt evenwichtig, de koffie is machinaal geproduceerd, de hoeveelheid in elke beker afgemeten, de smaak identiek, waar ter wereld ook: ik ben niet langer eenzaam. De meermin, afgesneden bij haar middel zodat ze vooral mens is en weinig zeeschepsel, houdt de twee vissestaarten vast alsof ze op een schommel van eigen ledematen zit. Als het logo een musical was zou ze in gezang uitbarsten. Haar golvende haar bedekt kuis haar bosten en accentueert die. Al tekenend dringt het gemaakte zich op. De vorm neemt het verhaal over, wordt veeleisend, de vectoren willen dansen, consistentie dringt zich op. Totdat je googlet, dan zie je dat er oude afbeeldingen bestaan met sirenen met twee staarten.