James Baldwin schrijft,
You think your pain and your heartbreak are unprecedented in the history of the world, but then you read.
Suzanne Scanlon schrijft,
I understood this but it would not heal me back then, when my suffering was so strange and new and singular, so acute that I could not believe anyone ever had felt this way before. If they had, they would not survive. And so neither would I.
Ik begrijp Scanlons ervaring, iemand heeft exact geschreven, het klopt, zo zit de wereld in elkaar, en toch zit er weinig anders op dan meer lezen, overvloedig lezen — en het klopt, (inmiddels lees je de schrijvers die de schrijver leest, de kans dat het klopt neemt toe, je zit weggedoken in een comfortabele driezitter met een Starbucks cappucino), en die gewoontecyclus is een automatisme.
Gekte zit in het begrijpen van de situatie, het doorgronden dat je brein niks doet, status quo in stand houdt, nergens uit wil, de motor stationair laat draaien. Als je de oprit af had kunnen rijden was het al gebeurd.
Je begrijpt het en je begrijpt het onmogelijke ervan. Je brein begrijpt alles (ook bijvoorbeeld dat het niks begrijpt) en praat alles goed, als een AI chatbot, die reageert op elke prompt.
Je brein kan niet committen aan iets, het kan alles elke seconde denken.
Om te leven met een brein is iets anders dan een brein nodig.