Terwijl ik in de garage van Appie en Sen (en de zonen van Mehmet Sen, Appie is dood) wacht op de grote beurt en het opleggen van nieuwe banden lees ik Er is niets wat hier nog blijft van Jan van Tienen, een geweldig boek, een zoektocht die niets oplevert (behalve het boek). De zoektocht doet me denken aan de boeken van Emmanuel Carrère. Jan van Tienen onderzoekt drie zelfmoorden in één familie (twee zussen en een broer van zijn moeder) in een bestek van twee jaar. Niemand wil praten, niemand weet iets, men zit in een kring en zwijgt.
Ik begrijp niet waarom dit boek uit 2015 nauwelijks te verkrijgen is. Een link naar een ebook-versie van 10.49 euro loopt dood. Het platform dat gemiddeld 2 euro biedt voor een boek, biedt 12,50 voor Jan van Tienen. Op bol.com vraagt iemand 49,90 euro, als nieuw, minimale lezerssporen, schoon, compleet en in prima staat, zaterdag in huis. Heeft de familie geprotesteerd en verdere verspreiding voorkomen? Geen verhaal is ooit af, of zal dat misschien ooit zijn.
Jan van Tienen schrijft over schrijven, schaamte, werkelijkheid, waarheid als verhaal waarop niet iedereen zit te wachten. Een schrijver is een roofdier, op zoek naar sprekende details die een verhaal tot leven brengen. Dat of een plot. Beide blijken lastig te vinden, niemand wil praten. Even lijkt er sprake te zijn van een vondst, een geheimzinnig gevaarlijk middel tegen kaalheid, zo’n detail verzin je niet, te mooi en schimmig om waar te zijn. De schrijver spit door jaargangen Nieuwe Revu en Panorama.
Ik heb het woord kilometervreten altijd wat overdreven gevonden (Henk Wijngaard), maar dat is wat ik doe, in de greep van doorleesdrang rijd ik de ene kilometer naar huis, de uitlijning is geweldig, de banden geven grip, de auto rochelt niet langer. Alles verloopt glad, soepel, geolied, een perfecte dag, het boek ligt blakendblauw en van papier op de bijrijderstoel. De dag waarop ik een boek begin en uitlees is een opwindende dag. Alsof ik van de wintersport in één ruk naar huis race, de adrenaline van het skiën nog in het bloed. En dan uiteindelijk de sleutel omdraaien en onderuit zakken op de bank, de Autobahn die resoneert.