Lieke Marsman is geen familie van Hendrik Marsman noch van J. Bernlef (pseudoniem van Hendrik Jan Marsman).
‘Bij gebrek aan natuurijs ben je een schaatser die zwemt
en je zwemt langzaam omhoog naar een boei, waar het licht is
Wee wat zich wreekt, je bent een burger die stemt
Het is bijna lente. Je bent moe, maar je bent er nog
–
Vraag niet hoe, maar je bent er’
Ik typ ‘Lieke Marsman’, liggend op het achterdek, zon op het dekbed, briesje dat de binnenkant van het huis weet te bereiken. ‘Is Lieke Marsman familie van Hendrik Marsman?’ riposteert de zoekmachine, een Olympische schermer die snel en gevat de tegenaanval inzet. Ik zal toch niet zomaar een naam typen, maar wil toch zeker een combinatie betrachten? ‘Lieke’ en ‘ziek’ of ‘dood’ of ‘partner’ of ‘boek’ of ‘terminaal’. Als we al een hekel krijgen aan AI is het vermoedelijk vanwege het weerwoord, de snelheid ervan, de tientallen suggesties. De niet te stelpen overdaad.
Het is een half uur later en ik ben drie gedichten wijzer. Ik weet dat ze leeft. Ik weet dat ze Svetlana Alexievich heeft leren kennen via haar geliefde. Ik weet dat artikelen over haar achter een betaalmuur zitten die je eenvoudig kunt beklimmen via een ladder. Ik weet dat ze een poedel heeft die Pippa heet. Ik weet dat ze zichzelf met links heeft leren tennissen. Ik weet dat jezelf met links dingen aanleren nieuwe verbindingen legt in je brein. Ik weet dat haar brein inmiddels gigantisch moet zijn al zal de angst dingen wegknabbelen. Uitgaande van belichaamde cognitie lijkt amputatie van een ledemaat weinig bevorderlijk voor een mens of misschien juist wel: hersenen vullen de vrijgekomen ruimte die niet langer nodig is om de rechterarm te besturen ongetwijfeld met iets anders. Opgerekte rationaliteit, nieuwe perspectieven, zin, betekenis. Ik weet dat leven lijden is en lijden leven en het web een met neutronen bestookte kern, een kettingreactie, en een splijting en explosie in je brein.