It was like starting from the beginning. It took me a long time, for example, to understand, or to re-understand, why people do things. Why, in fact, they do anything at all. What is it that occupies their time? What is the point of doing? – Sally Brampton
‘It’s social,’ zegt ze. ‘Come and play.’
Het zal leuk zijn. Er zullen mensen zijn.
Twee splinternieuwe iemanden, één nieuw iemand.
‘Ah, there has to be a why,’ zegt ze. ‘There has to be a why for you to be somewhere. So what’s the why, why are you here?’
Tja, waarom is iemand ergens?
Ze komt haar huis soms dagen niet uit, zegt ze, maar pas nadat ze ons drieën heeft uitgehoord, alsof ze haar ervaring wil toetsen (‘do you need human interaction? – will any stranger do?’).
Ze is niet introvert, ze is inert, zegt ze, ze verandert niet uit zichzelf van snelheid of richting.
Ze stelt voortdurend vragen, alsof ze net uit een driedaags inkluizen is ontwaakt, ze noemt haar honger nieuwsgierigheid. Het kalmeert me, het kalmeert me om over wat ze zegt na te denken.
Inertie.
Fysica, geen psychologie.
Ze heeft natuurlijk een niet meer te overbruggen voorsprong. Terwijl wij in steenkolenengels door stroop waden, naar woorden zoeken (‘your pronunciation is way better than that of the Germans’), schaatst zij over een vlakke baan.
Ze noemt twee favoriete boeken, A Fine Balance en Ready Player One.
Ze stelt me voor het dilemma: the inward or the outward journey. Die boeken lezen of ‘come and play’.