Alles wordt opgenomen. Een centimeter mijn hoofd naar links bewegen en terug betekent betekent als een populier over het scherm zwiepen in een stevige storm. Where on earth in the jobmarket did I sign up for this? Ik zie nu waarom weervrouwen en talkshow-hosts meestal stil op een stoel zitten, of waarom ze wanneer ze staan dat wijdbeens doen als John Wayne vlak voor een shootout. Ik stoot haar altijd aan als ik Mariëlle Tweebeeke zo zie staan tijdens nieuwsuur. Nu denk ik, misschien toch niet gek, omdat ik ervaar wat er gebeurt wanneer je dat niet doet. Tijdens de didactische opleiding is een verplicht beoordelingsonderdeel dat je jezelf filmt tijdens een les en terugkijkt om te zien hoe je overkomt als je lesgeeft (nog best een gedoe om dat te regelen, videocamera, goede microfoon en statief, opstelling maken in je klaslokaal), nu nemen we vrijwel alle lessen op om studenten te faciliteren die werken en om ze de kans te geven iets nog eens terug te krijgen – met de eenvoud van op de recordknop duwen. Alles zweeft daarna voor altijd online. Microsoft Stream. Mijn brein dacht dat de les gisteren goed ging, maar na dertig seconden stop ik de video. Ik zie nu hoe mijn brein zichzelf voor de gek houdt, en dat verhaal (wat een gevoel is) heeft gefabriceerd: als ik naar de video kijk zie ik binnen dertig seconden al vier verbeterpunten. Dit is geen fijne user experience voor de studenten aan de andere kant. Ik zou zeeziek worden. Het verschil tussen onderwijs old school (toneel spelen, grote bewegingen) en onderwijs new school (televisie, klein spelen). In welke werkomgeving word je zo bewust van je opereren als in een werkomgeving waarin alles online gaat en staat? Dit benadert panopticum. Er hoeft geen bewaker in het torentje te zitten. Erg confronterend. Vereist nederigheid en loslaten. Ah, zo geweldig is het dus helemaal niet. Nu lees ik in een psychologieboek dat optimistische mensen gelukkiger zijn omdat ze eenvoudig denken: volgende keer doe ik dat beter. Elk element uit een ervaring verandert in een kans voor de toekomst, een pessimistisch brein haakt af, laat het gaan, komt niet tot gedrag, en leert dus niet. Hoe kan ik stilstaan? Ik wilde juist staande les geven, achter mijn hoge lessenaar, als een monnik, omdat ik na drie maanden zitten op de bank zo’n enorme pijn in mijn nek en rug heb gekregen van het met een frons voorovergebogen in het scherm turen afgewisseld met wegzakken in de kussens van diezelfde bank waardoor er geen verschil meer is tussen werk en ontspanning. Ik wilde dynamiek. Maar nu wil ik een honderd jaar oude eik worden die zich laaft aan zacht soezend geruis in de parallelle chat. Mijn zelfbewustzijn speelt op.