Is niet alle scheppen een vorm van waaghalzerij? Een waagstuk?
Het boek is extreem goed gelukt. Ik dacht dat innovatie nauwelijks mogelijk was, dat een boek een boek een boek is, en een paperback een boek waarvan noodgedwongen de rug knakt en die ik om dat te voorkomen altijd met mijn neus tussen de bladzijden lees, omdat ik boeken niet openvouw, een scheur op de rug is een scheur in mijn ziel, een litteken op een hoofd waar nooit haar teruggroeit. Maar deze! Een instant wonder. Genot. Mooi en handig, vakmanschap en esthetiek. Het boek valt open, heerlijk zwaar, en blijft open liggen, in mijn schoot, zonder geknakte rug waardoor ik eenvoudig alinea’s kan overtypen, en het als ongelezen kan doorverkopen of weggeven. De vloermat blijft schoon bij het binnentreden. Het boek heeft intussen alle voordelen van een paperback, de kaft blijft buigzaam, ligt zachtgebogen in de hand, terwijl het als geheel als zachtgeoliede babybeentjes soepel scharniert. Het boek bevat, als ik goed tel, twintig katernen, die dit stevig openklappen mogelijk maken. Elk katern wordt bijeengebonden door een gouden en blauwe draad, alsof het met de hand geborduurd is door één van de perfectionisten over wie het boek gaat (architecten die zelfmoord plegen vanwege hun gebouwen, of vanwege de auteur die een verband tussen schepping en dood ziet). Steeds vijf steken, met vijf tussenruimtes. Als je het boek, vrijmoedig opengeklapt, in de baan van het zonlicht houdt, of van een felle lamp, blijkt dat de boekband uit een soort glas-in-lood bestaat. Er schijnt gekleurd licht door. Wat een bouwwerk is dit boek.
[Ze vraagt of de inhoud goed is. ‘Ik ben op pagina 184,’ zeg ik, omdat ik het niet weet, om ervan af te zijn. Het losse verband, de verzameling dode architecten, alles kan een boek bijeenbinden. Wil zij zelfmoord plegen? Eén woord heb ik tot nu onthouden: wondvermenging. Je iemands wond toeëigenen. Als ik google zijn er geen links, behalve eentje naar haar boek, ‘wondvermenging’ is dus, voor even, zo lang als het duurt, echt haar woord, het woord van een dichter, ik had gewild dat er meer van zulke woorden in zouden staan, maar ‘wat ik had gewild’ is het boek niet.]