Deirdre M. Donoghue houdt een lezing terwijl ze aan een fornuis een roeromelet bereidt. Op tafel staat een houten standaard, daarop velletjes A4 met de tekst van haar lezing. Terwijl ze eieren klutst, roert, en eindeloze liters melk bij de eieren schenkt leest ze van blad. Ze raakt steeds de draad kwijt – ‘I cannot see anymore which line I’m on’ – waardoor de lezing moeilijk te volgen is. Iets met geschiedenis. Julia’s balkonscene. Cultureel aangeleerde gebaren. Taal. Communicatie. Dan ontstaat er ineens allerlei drukte om haar heen: mensen beginnen aan het aanrecht broodjes te smeren. Het grappige van de situatie is dat de lezing inhoudelijk commentaar geeft op de situatie. Deirdre M. Donoghue, druk bezig met haar omelet, praat over ‘authentic gestures’ terwijl ‘everything else fails’. Klopt, taal schiet tekort, ik ben de rode draad al lang kwijt, er gebeurt teveel in de kleine keuken. Ze heeft het over ‘gestures gone wrong’ en bevolkingsgroepen die elkaar niet begrijpen omdat men elkaars gebaren verkeerd interpreteert. Terwijl ze staat te praten haalt een figurant aan het aanrecht ondertussen iets weg dat ligt te smelten tegen de hete pan. We zitten opgesloten in een droste-effect: Deirdre M. Donoghue, huisvrouw, geeft een lezing terwijl Deirdre M. Donoghue, kunstenaar, een lunch klaarmaakt. Je snakt naar het einde. Zoete geuren vullen de keuken. Je schikt je in één rol: die van geduldige, welwillende luisteraar. Deirdre M. Donoghue maakt juist geen onderscheid tussen wie ze is en wat ze doet. Ze doet/is alles tegelijk.