Ik laat me op een plek vallen, ik treed een vreemd bevroren moment binnen, ergens in Japan. Een klein, overdekt winkelcentrum naast een parkeerplaats, gezichten van mensen zijn uitgeveegd. Het geeft Tomei Expressway iets spookachtigs.
Ik bevind me naast een snelweg. Freeze, drop… alles staat stil. Moeilijk om taal te vinden voor wat hier gebeurt. Wat hier gebeurt wil mensen onherkenbaar laten zijn. Google Street View Privacy Concerns leest als een filmscript. maar is natuurlijk gericht op het beschermen van Google.
Googles defaults: onzichtbare (voor ons) nonstop dataverzameling (van ons) en maximum exposure (van ons). Het voordeel van de twijfel ligt bij Google. Je kunt klagen, en dan wordt het dode kalf weggesleept, daar zijn karretjes voor. Dit gebeurt achteraf, als het verdronken is.
Ik ervaar een immense opschorting van geloof en ongeloof. Wat hier gebeurt, de schaal waarop, is too weird to be true / too true to be weird. Ik voel me verbonden met de enkeling die zijn hand voor zijn gezicht houdt om niet op de foto te komen.
Ooit was het moeilijk om op een foto te komen, inmiddels veel moeilijker om er niet op te komen. Ik kijk naar de grootste foto van de wereld die ooit is genomen. Iedereen is herkenbaar. Eén Japanner staat bij de vangrail alsof hij er zo overheen stapt, de weg op. Veel auto’s in Japan zijn wit.
Soms stuit Google op tegenstand en wordt strijd geleverd, een lokale schermutseling. Japan heeft Google alle Street View-foto’s opnieuw laten nemen. De camera torende te hoog boven alles uit, het was te makkelijk om over heggen en muurtjes te kijken. De camera moest 95 centimeter lager geplaatst worden.
Alle Street View foto’s opnieuw. Het voelt als strafwerk dat Japan aan Amerika uitdeelt.
In Duitsland hebben 244.237 huishoudens gekozen voor een ‘opt out’. Dat betekent dat Google in Duitsland niet alleen gezichten en nummerborden heeft moeten vervagen, maar complete gevels en facaden.
Waarom heeft Nederland geen ‘opt out’? En België? Wat ik me herinner van dat land is een voorliefde voor rolluiken, misschien is binnengluren moeilijker, je ertegen wapenen minder urgent. Nederlanders hebben vitrages, bruidsluiers voor de ramen, maar net zo vaak niet en gordijnen vaak open, als een poppenkast waar een voorstelling bezig is.
Hongkong: ‘There will be at least a three-month gap between image gathering and publication, to prevent the images being used to identify an individual’s current whereabouts.’ Benieuwd hoe Hongkong standhoudt op weg naar real time internet.
Hoe lang beschikken we over een wereldkaart met een stuk wereld dat drie maanden achterloopt, als een flashback.
Het voelt vreemd om in een land te leven dat niet in die lijst staat. Nederland voelt niet echt.
Misschien is dit een kwestie van daadkracht. Iemand neemt de moeite om naar wikipedia te gaan en typt iets. Onder het kopje ‘Canada’ lees ik dat een columnist zich opwond over Google’s ‘highly unflattering impression of Canadian cities’. Saskatoon is gefotografeerd aan het eind van de winter, voordat alles goed en wel in bloei staat. De columnist schrijft: ‘For Google to record its images of the city at this most visually unappealing time of year is like photographing a beautiful woman who has just awakened from a six-month coma.’
Ik zou heel graag dit moment bewaren: de bevroren kaart, de vervaagde gezichten, het halfslachtige voyeurisme, metaforen en plots en emoties in encyclopedie-berichten. Wie kopieert Google? Wie kopieert Wikipedia?