Mensen verwachten niet/nooit dat er een genie in hun midden is.
Dat iemand ze mijlenver voor is.
Er begint geen tv show tune als hij binnenloopt.
Er is geen prestige.
Een geniale grap: ja, leuk.
Een geniaal idee: wow.
Maar realisatie waarmee ze te maken hebben?
Nee.
Iets reflectie noemen is vaak deflectie.
Het blijft vaak bij een soort algemene constatering dat iemand ‘heel slim is’, maar wat het precies is en waar het iemand toe in staat stelt en wat de bijbehorende vervormingen zijn als het niet erkend wordt, of onbewust blijft, of ongemanaged, blijft vaak achter, zelfs bij hoogbegaafdheidsexperts.
De reflex die ik vaak bij therapeuten zie is de geniale persoon ‘gewone mensen skills’ te leren zodat ze sociaal mee kunnen komen, ‘je bent ook een diertje, ten slotte’ en ‘je hebt ook liefde nodig’ waarmee ze juist nog meer vervormingen in het leven roepen. Of er zit een niet-oordelen-neurose bij waardoor je dingen niet mag zien zoals ze zijn (namelijk, alsof je op een planeet vol down syndroom patiënten zit ;-))
Ze zijn ook zeldzaam.
Mensen denken dat genieën een bordje opgespeld hebben.
Dat ze weten wat ze zien, als ze het zien.
Weet een genie het zelf eigenlijk al wel echt?
Of noemt hij dat gewoon eenzaamheid.
De Gestalt. Schrijft ze.