De realiteit is wat overblijft, wat je niet weg kunt wensen of willen, schrijft Adam Phillips. In In writing speur ik naar aforismen, die verborgen liggen in paginalange essays over Byron, Johnson, Auden. Phillips schrijft over psychoanalyse, literatuur, poëzie, overeenkomsten, verschillen en ik merk dat ik ongeduldig ben, ik wil meer tijd om hem te lezen, terwijl ik mezelf andere dingen zie doen en hoor zeggen en slecht slaap en ongezond eet. Good design is as little design as possible (Dieter Rams). Je kunt aan het woord zijn, tijd die je inneemt, ook designen. Ik kan dat designen. Ik kan zo min mogelijk zeggen terwijl ik zoveel mogelijk zeg. Dan merkt iemand op dat je vaak veel moet doen om te komen tot ‘as little design as possible’, dat de uitspraak zichzelf tegenspreekt. Wat ook waar is. Er lijkt geen way out, behalve niet doen, maar je kunt beter iets doen, dan filter en rem je beter, anders komt, gek genoeg, te veel binnen, ook al zo’n paradox. Ik herken me in het criminele brein (‘s avonds op tv): weinig empathie (geduld met mezelf), weinig remmingen en veel woede. Het zal de angst zijn die weerhoudt, de jongen die zo prachtig tegenspreekt.