Teneergeslagen zit ik in één van de twee witte plastic tuinstoelen terwijl mijn ex-collega’s er vol plezier de eerste vergadering van het nieuwe schooljaar weer op hebben zitten (praatje van de onderwijsmanager). Geen collega’s meer. Geen vergaderingen. Niet langer het gouden lepeltje oppoetsen waarmee laatste uren weggeschraapt worden. Geen functioneringsgesprekken. Geen pluim bij de kerst. Niet langer vroeg opstaan, het verloopstekkertje voor de beamer zoeken, de lunchtrommel klaarmaken. Niet weer een jaar ouder terwijl studenten eeuwig jong blijven. Nooit meer zwijgend glimlachen op één van de open dagen. Geen vakantie. Geen pensioenopbouw. Geen dertiende maand. Geen enkele maand. Geen zekerheid, dat wil zeggen je weet het niet zeker.