Ik lees voor de tweede keer I Read Where I Am, over de toekomst van lezen. Ik herinner me dat Matthew Stadler in het boek een boek ‘a perfect lover’ noemt – al weet ik pas als ik zoek en vind waarom… het wacht, het dringt zich niet op, het is altijd bereid – who wouldn’t want that? Nu ik opnieuw lees, zie ik dat Stadler dat niet gezegd heeft, nergens noemt hij een boek ‘a perfect lover’.

Het boek bestaat uit 82 fragmenten, van evenzoveel auteurs, en zelfs meer, elk stukje kost één à twee minuten om te lezen. De leestijd staat, op de seconde nauwkeurig, bij de tekst vermeld. Het zou raar zijn als ik twintig minuten over zo’n stukje doe, of vijftig. Het snelle, opgejaagde lezen bemoeilijkt het mijmeren, merk ik, hup – door naar het volgende blokje. Alles stroomt niet zozeer, het stottert.

Why I don’t read? is de vraag die we elkaar stellen. Er komt weinig uit, we proberen te hard na een dag denken. Ik merk dat ik me niet kan verplaatsen in mijn nietlezende ik. Misschien moeten we er ‘we’ van maken, dacht ik. Why don’t we read? Genoeg antwoorden in het boek. We lezen niet. We verzamelen informatie. We process. We scan. We browse. We get an impression. We zijn pancake-people. We lezen koud.

Er zijn momenten waarop ik een hekel krijg aan het moment; het weer is fantastisch, het is zonnig, ik ben niet aan het varen in een bootje op het IJ, wat makkelijk had gekund. Speelt het speculeren over ‘the future of reading’ een rol van betekenis in het leven van de 82 auteurs? Ligt het schaap met de poten omhoog in de wei terwijl een trein voorbijraast? Ik wil verhalen lezen als ze gebeuren.

Ik lees waar ik ben… in de tuin waar de kat vergeet dat ze vogels kan vangen. Je zou het ook kunnen omdraaien en zeggen, ik ben waar ik lees, bij de auteur, in mijn hoofd, bezig zijn woorden te verdraaien. Waarom? Het boek is nog altijd de perfecte leesmachine. Niemand leest mee, niemand houdt bij op welke bladzijde ik ben, niemand telt de woorden, niemand behalve ikzelf logt de zinnen die ik lees. Je vergeet dat je dingen kunt doen.

Warm reading happens when we open our hearts.

Zo lees ik als ik lees, half Engels.