Op facebook zijn we mooi, gelukkig en succesvol, anderen zijn dat immers ook, schrijft Koen Damhuis in De virtuele spiegel. Die continue gelukspropaganda zorgt voor afgunst, wrevel en twijfel (‘kiespijn’). Er blijft altijd een betere optie onbenut, een keuze niet gemaakt (feest waar je niet was, reis die je niet maakte, baan die je niet nam). Toch zijn de hel niet de anderen, de hel ‘c’est être déconnecté d’eux’ (Gilles Lipovetsky). Het ego – Koen Damhuis spreekt over een ballon – vult zich met likes. Likes die Facebook klakkeloos doorspeelt naar adverteerders. Die kaatsen op hun beurt advertenties terug. Nog een virtuele spiegel, en opnieuw één waarin alles leuk schijnt. Facebook kent geen dislikes zoals youtube, geen categorie ‘mijn grootste sociale zorgen’ of ‘mijn handicaps’. [typisch, op ziekte, paranoia, afkeer en ellende valt toch ook te marketieren –id] Het boek eindigt met drie overlevingsstrategieën. Ik kan Koen Damhuis’ boek niet liken, ik werk voor google en apple, niet voor facebook. – De virtuele spiegel, waarom Facebook ons ongelukkig maakt, Koen Damhuis