Amsterdam, Noordermarkt, een pleintje, een vierkant podium, aan alle zijden bankjes, als bij een bokswedstrijd, aangename warmte, de hitte een herinnering, vrijdag 19:00 uur, de avond kan beginnen.
Nicole Beutler maakte in 2007 een remake van Mikhail Fokines Les Sylphides (1907), ‘het eerste niet-verhalende ballet’. In eerste instantie las ik hier overheen. Er had net zo goed kunnen staan ‘ademende mensen’ of ‘rennende voetballers’ of ‘fietsende wielrenners’, voor mij is dans vanzelfsprekend ‘niet-verhalend’, anders gezegd, je moet het verhaal kennen wil je het zien.
‘A romantic reverie’, en precies dat, zegt wikipedia. Hart en ziel mogen zich laten meevoeren, er valt weinig te begrijpen. ‘Les Sylphides has no plot, but instead consists of many white-clad sylphs dancing in the moonlight with the poet or young man dressed in white tights and a black top.’ Ze dansen op muziek van Chopin, het stuk heet ook wel Chopiniana.
In de versie van Nicole Beutler is geen man te zien. Ik tel vijf, zes vrouwen, eentje draagt een tutu. Zoals bij sitcoms een lachband klinkt, klinken hier ingeblikt applaus en omgevingsgeluiden. Er zijn spitzen. Er is getok, geklop, getril. De muziek hapert. Bbewegingen monden uit in poses, alsof de dansers fotomomenten creëren en het publiek dat net te laat doorheeft.
Het stuk duurt een half uur. De vrouwen mogen op een gegeven moment hun spitzen uitdoen. Eén is nog steeds lang en statig, frons in voorhoofd gekerfd.
Het is mooi en licht en koud en wat ik er zelf instop: twee aantrekkelijke lichamen in te strakke, knellende broekjes, op knappen staand vanwege gespierde billen, een tepel zichtbaar door een zijden truitje, afstandelijke blikken die elkaar in de verte raken, buigingen waarbij in elkaars oor gefluisterd zou kunnen worden, wat gehup, en vooral toch ook die loom strekkende bewegingen, die mijn kat ook maakt, inclusief de trillende spanning waarmee dat gepaard gaat.
Nooit haast, nergens haast. De vanzelfsprekendheid van alles.
O ja, de vrouwen stappen af en toe van het podium af, dan vallen ze in handen van het publiek.
A romantic reverie die hier op straat plaats vindt, voor wie wil, op een zwoele avond, in hartje Amsterdam. Als de tijden barser worden zal ik dit tafereel in gedachten kunnen oproepen.
Het voelt goed dat iemand materiaal hergebruikt.
Daardoor weet ik dat er ooit een man leefde die dansers op blote voeten wilde laten dansen en toen dat niet mocht tenen tekende op hun maillots.